door stagiaire Annemarie Loof, 11-mei-2020
Het is een regenachtige dag en hoewel er soms een waterig zonnetje door de wolken heen schijnt is de lucht grauw. Ik parkeer bij één van de gebieden waar ik twee wulpenparen in de gaten houd voor onderzoek. Gezien de weersomstandigheden neem ik mijn camera mee in de tas, om alleen te gebruiken als er iets bijzonders voorbijkomt. Ook verrekijker en veldboekje gaan mee. Nog geen twintig stappen verder is het al tijd om de camera snel uit de tas te pakken. Het is eind april en de koekoeken zijn weer terug van hun lange reis vanuit Afrika. Ik heb geluk, het is de eerste keer dit jaar dat ik ze zie en het zijn er meteen twee! Ondanks dat ze nog redelijk ver weg vliegen herken ik ze aan hun karakteristieke vlucht. Ze landen in een klein bosje, ongeveer 200 meter verderop. Met stevige pas loop ik door, in de hoop ze van dichterbij te kunnen zien. Hoewel ik ze niet kan zien door de bladeren, weet ik zeker dat ze er nog zitten, want na een tijdje klinkt luid en duidelijk: ‘koekoek…koekoek’. Niet alleen de koekoek laat zich horen, ook wulp, kievit, grutto, veldleeuwerik en graspieper zijn aanwezig. Door al deze geluiden en het regenachtige weer creëert zich een bijzondere sfeer en al genietend kom ik steeds dichterbij het bosje. De koekoeken laten zich steeds luider horen en vliegen elkaar achterna, ver weg. Helaas geen foto, maar ze waren wel mooi dichtbij.
Ik besluit even bij het bosje te wachten, in de hoop dat ze terugkeren. Na tien minuutjes blijkt dit de goede keuze te zijn, opnieuw luid roepend vliegen ze recht op het bosje af. Met hoge snelheid achtervolgt de één de ander, om vervolgens hoog in een boom te landen en een paar seconden later de achtervolging weer in te zetten. Ik sta vol verbazing naar het schouwspel te kijken en mijn verbazing wordt nog groter als ik even later geen twee, maar drie koekoeken in achtervolging zie. Nadat één van de koekoeken erin geslaagd is om de anderen weg te jagen, land hij in de boom naast mij. Heel langzaam richt ik mijn camera en schiet een paar foto’s. Helemaal gelukkig dat ik dit van zo dichtbij mee mag maken, volg ik de koekoek als hij een paar takken verder gaat zitten. Opnieuw kan ik foto’s maken en dit gaat ongeveer twintig minuten lang door, de ene foto beter dan de andere. Na een poosje ben ik niet meer interessant en foerageert hij rustig in de bomen om mij heen. In de verte klinkt opnieuw gekoekoek en al snel komen de twee andere vogels weer aanvliegen en het achtervolgen begint opnieuw. Ditmaal vliegen ze veel verder. Tijdens mijn wandeling blijf ik ze horen en zie ik ze soms in de verte. Ik verschuif mijn focus van koekoeken naar wulpen, welke zich niet erg goed laten zien. Echter laten ze zich met enige regelmaat even horen. Het begint steeds harder te regenen en ik besluit later weer terug te komen. Tijdens mijn bezoeken later die week bleek hoeveel geluk ik heb gehad. Een dag later heb ik nog één koekoek gehoord en gezien, maar ze waren niet meer met z’n drieën. De dagen daarna bleef het gekoekoek uit…