De volgende ochtend ging het veder richting het zuidwesten, we kwamen steeds dichter bij de Groningse Grauwe zenderkiek Durk. Tussen Beni Tajite en Boudenib werd onze route erg avontuurlijk. De grote onverharde weg werd steeds smaller en ging over in een kronkelend en mega stenig pad. De weg omhoog ging prima en op de pass “Col de Belkassem” genoten we van het uitzicht en stuitten we op een Slangenarend. Maar toen moesten we aan de andere kant weer naar beneden en dat bleek maatwerk. In super goede samenwerking met Freek aan het stuur, Popko en Toni als stenenleggers en mij als richtingaanwijzer kroop onze auto naar beneden. Plotseling hoorden we motorgeluid en kwamen van achteren meerdere ralleyauto’s aangescheurd. Zij hadden duidelijk minder moeite met deze weg. Na een uur werken in opperste concentratie waren ook wij beneden.

Fredolia-steppe

Foto’s: Freek Verdonckt

Toen we eindelijk in Errachidia aankwamen kregen we nog een verrassing en helaas was het geen leuke. Durk had het gebied waar hij zat weer verlaten en was naar het zuidwesten teruggevlogen. We besloten onze quest op te geven en reden weer richting het oosten naar Boudenib. Deze weg is behoorlijk deprimerend. Van de steppes waarin we 13 jaar geleden prooitransecten telden is weinig meer over. Gigantische oppervlaktes zijn omgezet in dadelpalmplantages. Het landschap bestaat uit hekken, waterbassins voor de irrigatie en eindeloze rijen palmbomen. En dat op honderden vierkanten kilometers. Indrukwekkend en verontrustend: waar nu de plantages liggen is geen plek meer voor het oorspronkelijke steppehabitat. Veel kieken komen we niet tegen in deze hoek. Vandaag zorgde alleen een tweede kalenderjaar Steppekiekendief ervoor dat we nog geen kiekendiefloze dag hoefden te noteren. In combinatie met de baltsende Havikarend die we zagen tijdens onze autotransecttelling werd de sfeer toch weer wat opgekrikt. Vanavond kamperen we in de buurt van een vriendelijke herder ten oosten van Bouarfa. Vanaf morgen zullen we al tellend weer naar het noorden toe werken.